ΌΤΑΝ ΦΕΎΓΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

 

Κανείς δεν σε προετοιμάζει για τη σιωπή που φεύγουν τα παιδιά όταν μεγαλώσουν.

Όχι η σιωπή του άδειου σπιτιού,

αλλά αυτη που σέρνεται στην καρδιά...

όταν δεν σε ρωτάνε πια τι κάνεις,

όταν δεν ζητούν πλέον τη συμβουλή σου,

όταν αρχίζουν να ζουν... χωρίς εσένα.

Και χαμογελάς, φυσικά.

Γιατί αυτό ήθελες: να τους δεις να πετάνε.

Αλλά μέσα σου …κάτι σπάει.

Επειδή το να είσαι μαμά μεγάλων παιδιών είναι κάτι άλλο.

Είναι λόγια που δαγκώνουν όταν τα βλέπεις λάθος.

Καταπίνεις την ανάγκη να τηλεφωνήσεις όταν δεν απαντούν.

Μαθαίνει να αγαπάς χωρίς να εισβάλλεις.

Είναι να κοιτάς από μακριά, με τα χέρια ακόμα ανοιχτά

και μια καρδιά που τρέμει.

Μερικές φορές σου λένε πράγματα... αλλά πολλές φορές όχι.

Και κάνεις σαν να μην πονάει.

Αλλά πονάει.

Πονάει να μην είσαι μέρος των πάντων όπως πριν.

Πονάει να βλέπεις ότι δεν σε χρειάζονται πια.. τουλάχιστον όχι όπως πριν.

Κι όμως, να 'σαι.

Τους βαζεις το αγαπημένο τους φαγητό όταν έρχονται.

Συνοδεύοντας από τις φωτογραφίες απ όταν ήταν παιδιά.

Προσεύχομαι γι' αυτούς κάθε βράδυ, σαν να ήταν αρκετό για να τους προστατέψει από τον κόσμο.

Γιατί κατά βάθος, μια μητέρα δεν σταματά ποτέ να νοιάζεται.

Απλά μάθε να το κάνεις από τη σκιά.

Από μια γωνία.

Από μια προσευχή.

Και αυτή είναι μια μορφή αγάπης που κανείς δεν βλέπει..

αλλά αυτό τα κρατάει όλα.

Ηθικό δίδαγμα:

Το να είσαι μαμά ενός ενήλικα παιδιού είναι να αποδέχεσαι ότι δεν είσαι πλέον το κέντρο της ζωής του... αλλά συνέχισε να τον αγαπάς όπως είσαι. Γιατί υπάρχουν αγάπες που δεν σβήνουν, απλά μαθαίνουν να περιμένουν σιωπηλά.

Via Web