Η ΧΡΥΣΩ, η Σουσού των νηπιακών μου χρόνων. Η εξαδέλφη μου αλλά συνάμα και η μεγαλύτερη αδερφή μου… η μάνα μου… Έφυγε πριν από το χάραμα. Τώρα ο Ουρανός ανάλαφρα βαδίζει από πάνω της. Τα χνάρια του από νιφάδες χιονιού σκεπάζουν το φρέσκο χώμα. «Το αρχαίον κάλλος αναμορφώνεται».
ΟΜΩΣ εμείς, εμείς Σωτήρη και Παναγιώτα, «χάσαμε το πιο τίμιο, τη μορφή της». Εμείς Ριχάρδο χάσαμε το κέντρο μας. Εμείς Αριάδνη χάσαμε τη θεία που καλούσες όταν φοβόσουν βλέποντας ν’ αγριεύει το άσθμα μου. Κι αλήθεια, υπήρχε πουθενά φωτιά τόσο ζωντανή, τόσο όμορφη, σαν αυτή στο τζάκι της Χρύσως; Υπήρχε άλλη θεία που να κάνει συνταρακτικά και τα πιο ασήμαντα περιστατικά; Με τις εξαίσιες αθυροστομίες της. Μ’ εκείνο το γέλιο της, το γέλιο της και κάποτε τα δάκρυά της. Ένα ζωντανό αρχείο από μνήμες, παραμύθια, θρύλους, παροιμίες. Τί μπορεί να ’ναι τώρα η Ραΐνα χωρίς τη Χρύσω;
_____________
1. Στο πανηγύρι της Αγίας Βαρβάρας. 2. Στο πανηγύρι της Λυκοβρυσιώτισσας, όπου εγώ μπροστά και πίσω δεξιά μου η αδερφή μου Ελευθερία. 3. Σε ζωγραφιά του Δημήτρη Σ. 4. Με την μικρή μου Αριάδνη και τη γίδα. Πάντα η Χρύσω, η Σουσού.
